 | ||||||||||
| Ruïne begin jaren 80
Om iets nieuws te kunnen bouwen moet eerst het oude afgebroken worden.
Dit heb ik zelf ervaren en dat ervaar ik nog steeds, want het proces is nog niet klaar.
Al ben ik al wel weer aan het opbouwen.
Het oude werkt niet meer.
Alles breekt onder je voeten af.
Er is geen houden aan.
Dat gelooft niemand.
Tot ze zelf tegen een muur aanlopen.
Alleen de fundering blijft liggen.
De rest wordt eerst vakkundig afgebroken.
Gesloopt.
Of je dat leuk vindt of niet.
Ik weet niet of iedereen dit gaat meemaken, maar de laatste tijd zie ik veel signalen die erop wijzen dat de veranderingen een grotere impact hebben dan menigeen denkt.
Waar wil je heen Dirk?
Misschien ben ik een beetje voorzichtig omdat het niet leuk is om te ervaren dat wat je ook doet, alles om je heen afgebroken wordt.
Zelf ben ik nu 5 jaar geleden tegen dat proces aangelopen.
Niemand begreep me.
Op een paar mensen na dan.
Maar die hadden het zelf ook meegemaakt.
Daarom ben ik nu ook voorzichtig, want je gelooft het pas als het je overkomt.
Laatst omschreef een vriend van me die er nu middenin zit het alsof hij lekker rustig in een auto naar een mooi zonnig land reed en opeens was daar een grote dikke muur en alles hield op met te zijn zoals het altijd geweest was.
Op dat moment kwam bij mij het inzicht binnen dat dit precies is wat ik bij de meeste regeringen van landen over de hele wereld zie.
Grote paniek omdat ze figuurlijk tegen een muur zijn opgelopen.
Ik wist het natuurlijk al wel.
Maar nu kwam het weer even heel heftig bij me binnen.
Kijk naar de economie.
Die is nog steeds niet op orde.
Dat gaat ook niet meer gebeuren.
Er zal nog wel sprake van een vorm van economie zijn, maar in geen geval meer zoals die er was.
De verschillende gezagsdragers zoals ministers en leden van directies van Multinationals en allerlei andere soorten bedrijven zijn zich helemaal rot geschrokken omdat de oude mechanismen niet meer werkten.
Van de ene op de andere dag.
Je gelooft het pas als je het zelf aan den lijve ondervindt.
Vraag het aan al die mensen die van de ene op de andere dag hun werk verloren en al heel snel in de problemen kwamen omdat ze geen geld meer hadden voor hypotheek, verzekeringen en andere uitgaven al dan niet verplicht.
Dagelijks verschenen economen en andere specialisten en ervaringsdeskundigen in de diverse media om uit te leggen wat er aan de hand was en om antwoord te geven op de vraag wanneer het weer voorbij zou zijn en alles weer bij het oude zou zijn.
Daar heeft er niet een een antwoord op weten te geven waar we wat aan hadden.
Nou dat antwoord kan ik wel geven.
Niet dat je daar wel wat aan hebt.
Want.
Het wordt nooit meer hetzelfde en ophouden doet het pas wanneer het klaar is.
Hetzelfde antwoord dus op de vraag wanneer het ophoudt met regenen.
Als de wolken leeg zijn en het regenwater op is.
Eerder niet.
Jammer dan.
Dat kan lang duren en dat doet het ook.
Zeker als je je er heel strak tegen verzet.
Dan doet het extra veel pijn.
Zoals je ook ziet bij de overheid en grote bedrijven, banken en noem maar op.
Die kunnen altijd nog tegen hun personeel zeggen: "Doe iets. Ga het geld ophalen. We hebben er echt op, want we hebben het nou eenmaal zo afgesproken."
"Dan moeten ze maar ander werk nemen."
Maar.
Vervangend of ander werk vinden is door de snel oplopende werkloosheid ook niet eenvoudig.
Zeker als je wat ouder bent en dat ben je tegenwoordig al snel.
Want de algemeen geldende norm is dat jong goed is.
Sneller en beter dan oud.
Wordt even snel vergeten dat oud wel een schat aan ervaring meebrengt.
Staan we er dan zo slecht voor Dirk?
Het is maar hoe je het bekijkt.
Vanuit het oude denken wel.
Maar als je weet dat de wereld aan het doorgroeien is, dan niet.
Nou nee dus.
Volgens mij niet.
De crisis wordt door velen aangegrepen om iets nieuws te gaan doen.
Ook al blijf je in dezelfde werkomgeving bezig, dan kan de manier waarop veel verschillen van hoe het voor de 'muur' was.
Dichter bij jezelf.
Is dit niet eng?
Jazeker dat is hardstikke eng.
De maatschappij en haar gezagsdragers/sters houdt/en niet van dit soort veranderingen.
Maar het zal wel moeten.
Zeker omdat in een klap al je zekerheden onder je voeten worden weggeslagen voelt het alsof je in een donkere kamer wordt gezet en men nog wel tegen je zegt dat er ergens een lichtknop zit.
Maar niemand zegt waar en er wordt ook niet gezegd of je daar wel bij kunt.
Een ander voorbeeld.
Je komt in een grote zaal met de mooiste en lekkerste dingen die je je maar kunt wensen en een stem zegt dat alle overvloed voor het grijpen ligt.
Het enige dat je hoeft te doen is het te pakken.
Er is echter maar een probleem.
Alle lekkers en moois ligt op hoge tafels en toonbanken en je kunt nergens bij.
Soms kun je er bijna bij.
Als je je dan even boos maakt zou je maar zo iets van dat schoons kunnen pakken.
Om helemaal gek van te worden.
En dat word ik dan soms ook bij tijd en bij wijle.
Godzijdank duurt het nooit echt lang.
Maar ik ben wel in zo'n bui aan deze Illusie begonnen te schrijven.
Boos ben ik.
Erg boos.
Op de wereld aan onbegrip om me heen.
En op de wanstaltige wijze waarop gereageerd wordt op de ontstane crisis in vele huishoudens.
Ik teken er Hendrikken over in mijn blog De Speakers corner .
Eigenlijk ben ik nog veel te vriendelijk voor de dames en heren politici.
Zij zijn de doelgroep waar ik mijn boosheid en verontwaardiging op richt.
Een klein voorbeeldje dat vandaag in het nieuws verscheen.
Ongeveer 120.000 mensen betalen hun verplichte zorgverzekering niet.
Dat aantal is beslist groter, maar onze regering houdt er een eigenaardig systeem van onzorgvuldige berichtgeving op na.
Met andere woorden: Ze vertellen ons alleen maar wat ze willen.
Dat noemen ze dus ook niet liegen, want hun rapporten vertellen hen dat dit een aanvaardbaar aantal is.
Breek me de bek niet open, want ze liegen en bedriegen ons voortdurend voor.
Met hun zijden smoelen.
En ondertussen belazeren ze de boel waar we bij staan.
Terug naar de zorgverzekering die bewust door een groot deel van die 120.000 mensen niet betaald zou worden.
Nou dames en heren betweters.
Ik weet niet of ik in dit getal een nummer ben.
Want ik kan al vanaf 2009 die kloteverzekering niet betalen.
Niet middels een automatische afschrijving in ieder geval.
Wat rest is dus dat als ik weer een keertje wel kan betalen er gelijk een boete van het justitieel incassobureau bij geteld wordt
Dat tuig resideert in Leeuwarden.
Nou zijn er ook tijden geweest dat ik het helemaal niet kon betalen, ook niet na de gedwongen verkoop van mijn huis, want de hypotheek kon ik uiteraard ook niet meer opbrengen, het gevolg was dat ook de wettelijk gestelde termijn van betaling overschreden werd en er een incassobureau op de zaak gezet werd.
Dit tuig resideert in Almere en zij mogen er namens de koning en vroeger de koningin nog eens een extra boete overheen gooien.
Dat schrijven heet een exploot.
Normaal Nederlands is te moeilijk voor ze.
Nou ben ik zo'n stommeling die dat dan toch maar betaalt.
Waarom doe je dat dan niet eerder?
Hoor ik velen roepen.
Nou.
Omdat ik dat niet eerder kon en kan.
Kon ik dat maar, dan zou mijn leven een stuk harmonieuzer zijn.
Dat is dus een van de bijwerkingen van als je tegen een muur opdendert en alle zekerheden onder je wegvallen.
Alle normale zaken die voor die tijd wel werkten werken daarna niet meer.
Daar kom je wel achter als je er zelf mee te maken krijgt.
Ik hoop het niet voor je, want je moet een verdomd sterk karakter hebben om dit te kunnen doorstaan.
En een gezond lichaam en een gezonde geest.
En een groot incasseringsvermogen omdat je van alle kanten niet begrepen wordt.
Dit zeg ik niet om zielig te doen.
Het is gewoon zo.
Nu na vijf jaar van onrecht, onbegrip en ellende aangedaan door het afzichtelijke systeem dat wij beschaving noemen durf ik rustig te zeggen dat ik, godzijdank, door onze Lieve Heer geschapen ben met een buitengewoon sterk en gezond lichaam, zowel geestelijk als fysiek.
Ik betaal dus onder dwang die afschuwelijke wettelijk verplichte zorgverzekering terwijl ik niet eens weet hoe mijn huisarts eruit ziet.
Ik heb zo'n gast gewoon niet nodig.
De laatste keer dat ik bij een dokter geweest ben was in 1987, toen werkte ik nog net bij het Centraal Boekhuis in Culemborg.
Ik ben naar mijn huisarts geweest omdat dat wel moest van mijn werkgever.
Begrijp me goed.
Mensen die om welke reden dan ook wel een dokter nodig hebben, die moeten daar gewoon naar toe kunnen.
Maar is het niet een beetje wrang dat mensen zoals ik die dat gelukkig niet hoeven, wel allerlei dwangmaatregelen opgelegd krijgen om toch mee te betalen.
Toen ik dat nog makkelijk kon heb ik dat zonder morren gedaan.
Maar ik kan het nu niet meer, moet ik dan regelmatig door een stoomwals van onbegrip en onrecht overreden worden.
Kennelijk wel.
En ik krijg soms het idee dat ze het nog lekker vinden ook.
De sadisten.
Zouden ze niet gewoon blij moeten zijn dat ik niet ziek word en geworden ben van deze hele situatie?
Welnee.
Dat interesseert helemaal niemand ook maar ene zak.
Moet je maar in de pas gaan lopen.
Robot en slaaf worden zoals de overheid en de werkgevers dat graag zien.
Lekker makkelijk.
Niet zeuren, maar jezelf afbeulen voor de baas.
Maar als ik dan hoor hoe er vandaag weer over de wanbetalers gedacht en gesproken wordt, dan wordt ik WOEDEND.
Godverdomme stel klootzakken daar in Den Haag, wanneer gaan jullie nou eens echt kijken wat er aan de hand is en hoe het allemaal anders kan.
Het zal wel ANDERS MOETEN.
Ook de maatschappij is tegen een muur opgedonderd.
Met een noodvaart.
Ik zal je dit zeggen.
Wie niet horen wil moet voelen.
En geloof me het doet zeer.
En het doet waarschijnlijk nog lang niet zeer genoeg, want er wordt nog steeds vanuit gegaan dat je alleen maar door te werken recht hebt op een goed leven.
Een grof schandaal.
Iedereen waar ook ter wereld heeft exact evenveel recht op een goed leven als elke andere levende mens.
Het werk dat gedaan moet worden kunnen we makkelijk allemaal samen doen.
Bij toerbeurt.
Hier zal ik later nog een blog over schrijven.
Terug naar het goede leven waar je recht op hebt als je werkt.
Leg mij eens uit wat dat goede leven dan inhoudt.
En wat wordt er met werk bedoeld.
Ik werk nog steeds in het entertainment.
Wat daar dan nog van over gebleven is.
Voor mij dan.
Het is niet zo dat ik niet werk.
Ik trek geen uitkering.
O, jongen dat is me al zo vaak geadviseerd door allerlei instanties.
Dan zou ik zo van alle schulden en ellende af zijn.
Ja dan leggen ze met zijn allen direkt beslag op dat geld en heb ik nog steeds niks.
Ik niks, dan de rest ook niks.
Dan komt de rebel in me boven
Zelfs een schuldsaneringsproject aangevraagd.
Afgewezen natuurlijk.
Ik verdiende nog teveel en ik had geen baan.
Over discriminatie gesproken.
Ik ben boos mensen.
De maat is vol.
Ga er gerust vanuit dat er vanaf nu dagelijks meer en meer mensen tegen de spreekwoordelijke muur op denderen.
En ja, dat is dan even paniek.
Dan wordt ineens begrepen wat ik en velen met mij al hebben ervaren.
Je hoeft je niet te verontschuldigen voor het feit dat je het toen niet begrepen hebt.
Dat is echt niet nodig.
Ik neem niemand kwalijk dat ze iets wat ik destijds zelf amper uit kon leggen niet begrepen.
Ik kan het nu trouwens nog amper uitleggen.
Maar wat wel duidelijk is, is dat de tijden veranderen.
Zoals de Maya's dat al aangaven: De wereld zal veranderen en nooit meer zijn zoals die was.
Dat je dat ook niet begrijpt omdat je daar gewoon geen idee bij hebt omdat je nog steeds denkt dat de Maya's een stel ongeciviliseerde wilden waren die niet in de bijbel van de paus geloofden en dus ook niks wisten, is je bij deze ook vergeven.
Niet wat mij betreft, maar gewoon, omdat je compleet anders tegen de dingen zult moeten gaan aankijken.
Doe je dat niet, dan wordt die muur een stuk harder.
En ik mag het niet zeggen.
Maar dat doe ik nu dus toch.
Omdat ik WOEDEND ben.
Wat mij betreft kan de muur voor al die klootzakken in Den Haag en van voornoemde bedrijven niet hard genoeg zijn.
Ze vragen er om.
Als je nu nog niet in de gaten hebt dat er honderdduizenden gezinnen in Nederland met de rug tegen de muur staan en dagelijks angst hebben omdat er weer zo'n stel Neanderthalers van incassobureaus met het Wetboek van Strafrecht in hun handen op de stoep kunnen komen te staan om het laatste beetje centen dat je nog hebt op te komen eisen, dan ben je geen knip voor de neus waard.
En al helemaal niet omdat jullie denken dat die mensen dan maar een baantje moeten nemen.
Ik hoor het die geweldige klootzak van een minister Opstelten nog zeggen met die achterlijke diepe stem die gewichtigheid suggereert: "We moeten er zo snel mogelijk voor zorgen dat de mensen weer aan het werk gaan.."
GODVERDEGODVERDOMME ONBENULLIG STUK VRETEN DAT JE ER BENT.
Heb je nou nog niet in de gaten dat dat werk er niet meer is en er ook niet meer komt.
Begrijp dat nou toch eens.
We moeten er met zijn allen samen iets van gaan maken.
Zonder politici, want die kun je gewoon niet meer vertrouwen.
Zonder banken en haar directeuren en werknemers/sters want die kun je ook niet meer vertrouwen.
Elk bedrijf dat zich gerechtigd ziet om deurwaarders en incassobureaus op aan de grond zittende mensen af te sturen is niet meer te vertrouwen en is ook niet meer van deze tijd.
Het is een grof schandaal dat daar niet veel meer tegen in opstand gekomen wordt.
Zelf ben ik niet zo'n stenen gooier, maar een paar dagen geleden toen ik weer eens door zo'n incassobedrijf werd gebeld, werd ik even gloeiend van woede.
Ik zei: "Wat denk je wel godverdomme, denk je nou echt dat ik voor mijn lol niet betaal, denk je dat ik het leuk vind om door jou gebeld te worden. Maak je geen zorgen ik neem jou niks kwalijk, jij probeert zelf ook uit de klauwen van de ellende te blijven. Kom de hele ganse boel hier maar weghalen. Ik heb nog een paar dozen boeken een paar dozen stripverhalen en nog een paar instrumenten, hoef ik gelijk helemaal niet meer te werken, dan hebben jullie het voor elkaar, dan heb ik echt helemaal niks meer."
Nou daar werd het arme mens toch wel stil van, want dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Nog een voorbeeldje.
Heb ik in december voor mijn huidige doen drie leuke klussen gedaan waarmee ik, als er op tijd betaald zou worden, een heleboel ellende had kunnen voorkomen.
Maar nee hoor, twee bureaus die toevallig vlak tegen de Noordzee gesitueerd zijn denken dat ik van de lucht kan leven en hebben dus nog steeds niet betaald, waardoor ik het gage van één klus dus bijna helemaal aan dat klote incassobureau uit Almere heb moeten betalen.
Als ik op dat moment die gasten in mijn klauwen had gehad had ik ze de huid zo gigantich volgescholden dat ze voorlopig een tijdje schichtig om zich heen hadden lopen kijken.
Maar gelukkig ben ik tot nu toe een redelijk beschaafd mens en doe ik dat niet.
Ze verrot schelden dan.
Maar het kost me steeds meer moeite.
Het meest kwaad ben ik nog op mezelf, waarom laat ik dat stel gelegaliseerde misdadigers niet gewoon de boel hier weg komen halen.
Ik bedoel dus de incassobureaus.
Het is mijn eer te na.
Ben je dan gek of ben je dat niet.
Beetje wel ja.
Ze denken toch wel dat ik gek ben.
En te beroerd om te werken.
En wat ze nog meer aan vooroordelen over me kunnen hebben.
Keus genoeg.
Maar.
Ik ben van nature een buitengewoon vreedzaam mens.
Ik heb van mijn leven nog nooit met iemand gevochten.
Ik heb dus ook nog nooit iemand de tanden uit zijn bek geslagen.
Enerzijds omdat dat niet nodig was en anderzijds omdat ik toch wel een beetje bang was voor mijn eigen kracht en ook al zal die op mijn 62ste wel wat minder geworden zijn, als ze me echt kwaad maken verzuip ik ze met politie erbij in de plas aan de overkant.
Ik zweer het je.
Als je dat straks in de krant leest, dan was ik dus echt kwaad.
Het lucht niet eens op nu ik het opgeschreven heb.
Weet je waarom?
Omdat haast niemand die dit leest me gelooft of begrijpt of kan begrijpen hoe afschuwelijk machteloos en bij tijd en wijle wanhopig ik me gevoeld heb die afgelopen vijf jaar.
Iedere keer maar weer uitleggen dat er niets aan te doen is.
Je ziet ze denken dat het hen nooit zou gebeuren.
Ik kan je verzekeren dat als het je overkomt je in een keer ook weet hoe erg het is.
Je kunt me altijd bellen om er doorheen te komen, want dat is mij ook gelukt, al worstel ik nog wel met een nasleep van onrechtvaardigheid.
Een ding weet ik zeker als ik hier doorheem kom.
Ik zal iedereen helpen die daar voor open staat als ze ook tegen die muur op lopen, ook mensen van incassobureaus, want dat zijn ook mensen.
En verder ook iedereen ook al zijn het politici en/of bankdirecteuren, want ook dat zijn mensen.
Het wordt alleen wel een keer tijd dat al die mensen die nog niet door de muur getroffen zijn degenen die dat wel zijn weer als mensen gaan zien en niet als bewuste wanbetalers.
De Illusie van deze keer heeft dus als ondertitel: Een beschaving die geweld gebruikt tegen de eigen bevolking is geen beschaving.
Geloof me maar.
Dat praat geen een minister recht en ook geen rechter.
Moet ik tot slot nog wel een belangrijk ding vertellen.
Hoe moeilijk het ook is, er zijn altijd mensen die je helpen.
Het hoeft niet veel te zijn.
Alle beetjes helpen.
Ik heb de meesten zelf al bedankt voor hun hulp, maar iedereen die mij de afgelopen vijf jaar geholpen heeft bedank ik nu alsnog.
Dat zal ik zeker nog een keer doen als ik die mensen weer eens zie.
Vaak zeg ik dan tegen die mensen: "God zal je lonen. Als hij/zij tijd heeft."
Want je weet nooit precies wanneer je beloond wordt.
En dat hoeft ook niet.
Want daarvoor heb je ook niet geholpen.
Dat doe je omdat je dat wilt .
Deze mensen en dit soort ervaringen zorgen ervoor dat onze beschaving toch ook nog een beetje beschaving is.
In tijd van nood leer je je vrienden kennen.
En die heb ik leren kennen.
Weet je waar ik laatst erg triest van werd.
Ik werd wakker en hoorde mijn vriendin beneden naar de brievenbus gaan om de post op te rapen.
Zij krijgt regelmatig post waar ze blij van wordt.
Toen dacht ik en ik word er nu ook weer intens verdrietig van, het roert me echt: "Ik wou dat ik weer gewoon zonder angst en zorgen naar de brievenbus kon lopen om te kijken of er nog iets leuks op de deurmat gevallen is."
Geloof me ik zal de dag heugen dat ik weer eens zonder angst voor onheil naar de brievenbus kan lopen.
Ik was me er ineens intens van bewust hoe lang deze ellende al duurt.
Vijf jaar.
Genoeg is genoeg.
Wat mij betreft duurt het al veel te lang.
Het is bijna teveel voor een normaal mens.
Zo wil ik mezelf althans toch nog maar even zien.
Als een normaal mens.
Zo voel ik me vaak.
Op een fiets zonder stuur.
Een wiel.
Een kapotte hoed.
Op weg naar mijn doel.
Kom zelden waar ik heen wil.
Maar ik kom toch ergens.
Op mooie plaatsen.
Het verbaast me dat ik niet val.
Dat ik niet allang op de grond lig.
Ik fiets.
Dag in dag uit.
Als ik dat niet doe,
dan val ik echt.
En dat laat ik nooit gebeuren.
Je zou het ook leven kunnen noemen.
Het is maar hoe je het bekijkt.
|
zaterdag 1 februari 2014
Uit het leven gegrepen deel 5
Abonneren op:
Posts (Atom)