 |
| "Ladders" 2013 Een paar maanden geleden door mij getekend. De eeuwige reis naar boven. |
De illusie van vandaag is die van ons leven hier op aarde.
De derde dimensie is voor velen de enige echte realiteit die er is.
Ze kijken niet over hun schutting heen.
Zelfs niet door een kier in die ongetwijfeld gammele omheining.
In vele geschriften kun je lezen dat wat wij werkelijkheid noemen door diegenen die verder in hun geestelijke ontwikkeling zijn dan wij Maya of 'Illusie' genoemd wordt.
Is er dan meer dan wat wij nu aan kunnen raken?
Natuurlijk is er meer.
Misschien niet om aan te raken zoals we dat hier 'beneden' gewend zijn, maar er is wel degelijk meer.
Wat mij betreft ook een heel stuk aangenamer om te zijn dan hier in die vermaledijde derde dimensie.
Dit is voor ons de meest verdichte versie van ons geestelijk lichaam.
Lager kan bijna niet.
Er is wel een lager bewustzijn, maar daar willen we echt niet meer zijn.
Die tweede dimensie zijn we ontgroeid, net als we heel hard bezig zijn om uit de derde dimensie te groeien.
Ik weet het niet van anderen, maar van mezelf weet ik het wel.
Hoe eerder ik hier weg kan, des te beter het is.
Daar werk ik dus heel hard aan.
Voor sommigen is dat niet realistisch van mij en anderen zijn er ook mee bezig en die vinden dat dus de normaalste zaak van de wereld.
Het is maar hoe je er tegenaan kijkt.
Wat wij hier op aarde doen en laten heeft alles te maken met onze reis van Het Licht weer terug naar Het Licht.
Daar heb ik het al vaker over gehad, maar het kan niet genoeg gezegd worden.
De aarde is slechts een tussenstation op onze thuisreis.
En diezelfde planeet Aarde heeft hel lang als basis voor de derde dimensionale omstandigheden gediend.
En zoals het met alle levende organismen gaat, zoals wij mensen en dieren dat zijn en de planten en de mineralen, is ook onze moederplaneet op haar eigen thuisreis.
Het is misschien even wennen om de Aarde als een levend wezen te zien, maar wen er maar aan, want dat is ze.
En hoe.
Een machtig bolwerk van Liefde dat ons mensen al zo heel lang de kans en de ruimte heeft gegeven en geboden om wijs te worden.
Dat wordt door de manisch realisten onder ons niet gezien en ervaren.
Volgens hen zit er geen vooruitgang in de mens.
Dat meten ze af aan het aantal oorlogen en andere ellende hier op aarde.
En plat gezien zou je ze gelijk kunnen geven.
Maar deze mensen gaan er niet van uit dat de mens in een lange keten van geboorte en wedergeboorte zitten.
Net zo lang tot je aan het einde van die keten klaar bent en uit die keten stapt.
Omdat je wijs geworden bent en geleerd hebt van alle ervaringen door de tijd heen.
Tussen twee levens in maak je afspraken met de Grote Baas, of God zo je wilt wat je in het komende leven allemaal wilt ervaren.
En met wie.
En zo geschiedt het.
Alles staat dus in principe vast, maar het staat je vrij om er net zo lang over te doen als je wilt of als nodig is.
Iedereen doet het op de eigen wijze en in het eigen tempo.
Onze gidsen en begeleiders/sters van de andere kant van de sluier zorgen ervoor dat iedereen in dat 'plaatje' zijn/haar afspraken nakomt.
Het is belangrijk dat je dat begrijpt anders heeft het weinig zin om op reis te gaan.
Die mensen die ik manisch realisten noem, zijn niet verkeerd.
Welnee.
Bij hen is om de een of andere reden gekozen om onze afkomst en ons doel niet bewust te ervaren.
Ze zijn er dus vaak fel tegenstander van.
God bestaat niet en dat soort argumenten om hun eigen onzekerheid in zekerheden te verhullen.
Van mij mogen ze.
'Zalig zijn de armen van geest,' zei Jezus lang geleden al en als je om je heen kijkt kom je heel veel zaligheid tegen.
En op een bepaald punt zijn we allemaal zalig, omdat we vanaf dat punt het ook niet weten en dus ook arm van geest zijn.
We zijn dus allemaal gelijk, wie je ook bent en wat je denkt zeker te weten.
Het maakt allemaal niet uit.
 |
| "Zzzzzzzzz" 1984 |
We leven in de derde dimensie omdat we nog niet ver genoeg ontwikkeld zijn om naar de vijfde dimensie door te gaan.
En de vierde dimensie dan?
Die hoort bij onze derde dimensie, daar kunnen we veel leren en dingen voorbereiden die we hier 'beneden' kunnen realiseren.
In feite komt het hier op neer dat we om voor onze Ziel ervaringen op te doen in delen naar de Aarde komen omdat onze Ziel daar zelf te groot en te complex voor is.
Om het voor ons kleine zielen hier wat draaglijker te maken gaan we 's nachts als we slapen naar de vierde dimensie.
Daar komen we alles en iedereen tegen die we nodig hebben om nze opdracht hier op aarde tot een goed einde te brengen.
Dat geldt voor keizers, koningen en zwervers en alles daar tussenin.
En dat geldt ook voor iedereen die zich daar nog boven verheven voelt.
Als we ons werk goed doen, kunnen we verder gaan met onze thuisreis.
Daar krijgen we van alle kanten hulp voor.
En een gedeelte van die hulp komt rechtstreeks van en uit de vierde dimensie.
Ons droomdomein.
De vierde dimensie is dus onze persoonlijke reddingsboei.
De ene droom helpt je ervaringen te verwerken en de andere droom geeft je duidelijke aanwijzingen wat je kunt doen om een bepaalde situatie tot een goed einde te brengen.
Ik vraag zo af en toe voor het slapen gaan hulp bij een bepaalde situatie en hierna volgt een verslag van een ervaring van een paar dagen geleden.
Opmerking vooraf:
Al een aantal jaren ben ik me er van bewust dat ik naar het einde van mijn aardse bestaan toewerk.
Dat ik zo'n beetje aan het einde van Het Rad van Wedergeboorte gekomen ben.
Om heel eerlijk te zijn is het mijn levensdoel om nog in dit leven op te gaan in het Licht.
Dus de keten van reïncarnaties af te ronden.
Ik noem dit ook wel ‘thuiskomen’.
Een zijn met Het Licht betekent voor mij ook EEN ZIJN met God.
Een met Het Al.
Het doet er niet toe hoe je het noemt.
Ik noem het ‘Thuiskomen”
Dit is een korte uitleg voor een flinke opdracht.
Deel een van mijn levensopdracht heb ik al geruime tijd geleden afgerond.
Het is niet zo dat je er een diploma voor krijgt.
In tegendeel, het lijkt wel of alles eerst nog even vervelender wordt.
Maar het hoort er bij.
Je kunt pas naar Huis als je alles hier op aarde, dus hier in de derde dimensie, hebt losgelaten.
Alles moet weg.
Vooral de mensen loslaten is een apart verhaal.
Dat klinkt erg hard en meedogenloos, maar eigenlijk is niets minder waar.
Het is een proces van Heel worden.
Alle disharmonie oplossen en weg werken.
Dus niet wegstoppen, maar echt oplossen.
Dat betekent dat je nog oude zaken met een aantal mensen weer in harmonie moet brengen.
In ieder geval jouw aandeel daarin.
Dat heb ik gedaan en doe dat nog voor zover dat nodig is.
Maar die klus, die opdracht is uitgevoerd.
De materiële kant van de derde dimensie is een hele andere zaak.
Dat gaat natuurlijk ook over mensen, maar dan in groter verband.
Dat gaat over de maatschappij in haar geheel.
De individuele mens speelt daar natuurlijk een grote rol in.
In het kort komt het hier op neer: De maatschappij in welke vorm dan ook wordt geregeerd en gedomineerd door het Ego.
Het Ego is gek op ellende en zal er dus alles aan doen om dat in stand te houden.
Voor de goede orde, succes is ook een vorm van ellende.
Alles wat je begeert wordt geregisseerd door het Ego.
Het is dus erg belangrijk om je van je eigen Ego te ontdoen.
Als je dat wilt natuurlijk.
Dat valt niet mee, maar is goed te doen.
Loslaten is een van de belangrijkste wapens om het Ego aan de kant te zetten.
Je hoeft het ego dus niet in een rechtstreeks gevecht te verslaan.
Zoveel mogelijk negeren is al een goed begin.
Het enige dat je hoeft te doen is niet meer naar het ego luisteren en je niet meer de keuzes laten voorschrijven door het Ego.
Het Ego heeft een hele grote bondgenoot.
Die bondgenoot heet Angst.
Het maakt niet uit waar je angst voor hebt, het Ego zorgt er graag voor dat je je laat leiden door je angsten.
Een hele goede methode om van je angsten af te komen is die te confronteren.
Als je bereidt bent dat te doen, dan wordt je stap voor stap langs en door je angsten heen geleidt en kom je uiteindelijk bij en in Het Licht.
Dat is ook weer gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het is de enige manier.
Het is wel zo dat iedereen die manier op geheel eigen wijze en in het eigen tempo kan doen.
Genoeg is genoeg.
Als je wilt kun je er een aantal levens over doen.
Zo heb ik het tot nu toe ook gedaan.
In ieder leven een beetje.
Uit een vorig leven weet ik dat ik me er toen al van bewust was.
Het was bepaaldelijk geen rijk en luxe leven wat geld en omstandigheden betreft, maar het heeft de weg vrij gemaakt om in dit leven de puntjes op de i te zetten.
Het is tijd om er meer uitleg bij te geven.
Loslaten is een langzaam proces.
Dat langzame is belangrijk omdat je op die manier het proces en de daaruit voortvloeiende inzichten zo diep mogelijk kunt ervaren en begrijpen.
Eens je het in je Gevoel hebt gekregen hoef je er nooit meer doorheen.
Dat is belangrijk om te weten mocht je zelf ook van plan zijn dit te gaan doen of misschien ben je er al mee bezig of ben je er al verder mee dan ik.
Ten overvloede schrijf ik er met nadruk bij dat ik dit niet schrijf om interessant te doen.
Absoluut niet.
Het is mij bittere ernst.
Ook dit is in eerste instantie voor mijn kinderen en kleinkinderen geschreven.
Voor zover ze het al niet weten of willen weten.
Daarnaast is het ook voor iedereen die er iets meer over wil weten of nieuwsgierig en/of geïnteresseerd is naar wat ik doe en waar ik mee bezig ben.
Waarom ik niet al lang weer veel werk heb met mijn schrijven, tekenen, entertainment, muziek of wat dan ook.
Dat succes heb ik ook los moeten laten, net als geld verdienen, want dat wordt steeds lastiger.
En er zijn toch nog wel een paar schuldeisers, waarvan sommige heel vervelend kunnen doen.
Net als al die andere obstakels waar ik al doorheen gegaan ben.
En zie, ik ben er nog en het gaat goed met me.
Mijn leven mag dan op de schaal van materieel succes nog geen 1 scoren, maar persoonlijk zit ik dicht tegen een 10 aan.
Daar koop je geen brood voor.
En daar gaat de hier volgende droom over.
 |
| Swami Willie nummer 9 met de spreuk van de week. Natuurlijk is hij Jezus niet, maar is er wel door geïnspireerd net als Ghandi. Al snel na deze spreuk had de Swami zijn bril niet meer nodig. Hij ging nog beter 'zien'. De Speakerscorner |
De droom:
Een paar dagen (14 oktober 2013) vroeg ik voor ik ging slapen aan Jezus of hij me wilde helpen met herinneren hoe ik weer van/uit de Universele Substantie kan putten.
Met andere woorden: “Wil je me alsjeblieft helpen water in wijn of bier te veranderen en brood uit de hemel of lucht te laten verschijnen/manifesteren?”
Natuurlijk wilde hij dat en ik ging rustig slapen.
Ik verbond me zoals de laatste tijd te doen gebruikelijk met mijn Ziel via mijn Zielecentrum en weg was ik.
Mijn slaap is dan stevig en diep.
Op een gegeven moment werd ik me bewust van een droom.
Ik kreeg opdracht om ergens in een groot oud huis of kantoor een document te gaan halen.
Het was een klassiek huis, dus niet zo’n modern blok beton met een grote partij glas als ramen zoals je die tegenwoordig te veel ziet.
Hoge kamers, meerdere verdiepingen.
Het leek een beetje op de panden aan de Herman Kuyckstraat in mijn geboorteplaats Geldermalsen zoals ik ze van vroeger herinner.
Ik zeg ‘leek op’ omdat het toch ook total anders was.
Dat wat je in je dromen ziet lijkt wel op dingen van je dagelijkse leven, maar zijn in werkelijkheid vaak nauwelijks in aardse termen te omschrijven.
Mooier vooral.
Op de een of andere manier mocht ik niet gezien worden.
Dat was niet zo heel moeilijk, want er was bijna niemand in het pand aanwezig.
Een soort bibliotheek/archief springt mij nu in gedachten.
Zo gaat dat als je dromen opschrijft en ze weer herbeleeft tijdens dat schrijven.
Zo gaat dat bij mij in ieder geval.
Ik vond het document vrij eenvoudig en snel en ik kon het ook duidelijk lezen, het was in heldere taal geschreven.
Het vervelende is dat ik het nu niet meer weet.
Waarschijnlijk is dit de manier waarop Jezus mij de weg wijst.
Door me te laten zien dat de oplossing aanwezig is en hoe en waar te zoeken.
Want dat moet ik natuurlijk wel zelf doen.
Het feit dat de tekst volkomen helder en duidelijk was, is voor nu genoeg.
Weer buiten kreeg ik al snel de opdracht om het pand ernaast binnen te gaan om ook daar een document te gaan halen.
Ook nu mocht ik niet gezien worden.
Dat niet gezien mogen/willen worden werd niet als opdracht meegegeven, dat ging vanzelf.
Maar het voelde wel als belangrijk.
Dat was deze keer een stuk lastiger omdat er nu wel veel mensen rond liepen.
Een paar liepen plotseling rakelings langs me heen, ik dacht nog dat ik mezelf onzichtbaar moest maken en dat gebeurde gelijk.
Ze zagen me niet.
Op de een of andere manier wist ik mezelf dus echt onzichtbaar te maken.
Daar was ik aangenaam verrast door.
Terwijl ik dit nu opschrijf schiet me de gedachte te binnen dat ik al onzichtbaar was omdat ik in een andere dimensie daar was.
Bijvoorbeeld: de derde en vierde dimensie horen bij elkaar. De derde dimensie is degene die wij mensen als de realiteit zien, de vierde dimensie, ons droom domein, noemen de meesten van ons mensen bedrog.
Maar niets is minder waar.
De vierde dimensie is zeker een realiteit. Het zijn juist de dromen die ons enorm kunnen helpen.
Ik weet dat dat in mijn geval al heel lang zo werkt.
Soms droom ik heel vaak erg bewust en onthou ik ze gemakkelijk.
Maar het komt zeker ook veel voor dat ik me bewust ben dat ik gedroomd heb en me er niets meer van kan herinneren.
Dat vind ik vaak erg vervelend omdat ik me er dan van bewust ben dat ik een hele mooie ervaring gehad heb en me niet meer voor de geest kan halen wat het was.
Dan resten de mooie indrukken.
Daar moet ik het dan mee doen.
Soms echt wel jammer.
Ook dit tweede document vond ik vrij snel. Het leek wel of ik wist waar ik het vinden zou.
Er stonden in alle ruimten mooie grote houten kasten.
Zoals ik ze zie zou het heel goed het archief van een oudheidkundig museum kunnen zijn.
Maar het doet me nu ook heel sterk denken aan de Akasha kronieken zoals ik ze zie en al vaker bezocht heb.
Daar moet ik dus naar toe.
Dat ga ik dan ook doen.
Na het vinden van dit tweede document, dat ook duidelijk leesbaar was, maar wat ik me nu dus niet meer herinner, bevond ik me opeens op een rechte steile trap omhoog.
Het was een lange rechte trap omhoog.
Links zat een traplift en de wanden en het plafond waren kraakhelder wit.
Puur en schoon.
Smetteloos.
Ik had zoiets nog nooit gezien.
Wel deed deze trap me denken aan de vele nachtmerries die ik als kind en later in mijn pubertijd veel heb gehad.
Dan liep ik een trap op en werd ik van achteren bij mijn enkels gegrepen om me tegen te houden.
Dat lukte dan steeds net niet, maar ik werd dan heel zwaar en kon me bijna niet meer bewegen om uit de klauwen van mijn ‘tegenhouder’ te blijven.
Nu begrijp ik dat het toen nog niet de bedoeling was om snel naar boven te gaan.
Ik moest hier beneden nog het een en ander doen.
Deze lange steile rechte trap staat voor mij ook symbool voor het verhogen van het trillingsgetal.
Hoe hoger je op de trap komt, des te hoger is je trillingsgetal.
Ben je eenmaal bovenaan die trap gekomen, dan ben je weer een stukje dichter bij Huis.
Ik ging op bezoek bij iemand die ik niet bewust ken.
Een oude vrouw die op geen enkele wijze in dit leven via familie of aangetrouwde familie aan en met mij verbonden is.
Geen idee wie het is/was.
Ze was klein en gedrongen en heel hartelijk en vriendelijk.
Er was nog een vrouw aanwezig en die was daar om de oudere vrouw te helpen.
Als vrijwilligster.
Ze was er gewoon en zette thee en zo.
Het bleek de bovenste etage van de panden beneden te zijn.
Dit lijkt vreemd, omdat de panden beneden overwegend uit houten kasten en archieven vol documenten en boeken bestonden.
Licht van houtkleur.
Helder en op geen enkele manier bedompt en donker.
Er kleefde dus geen greintje aardse driedimensionale negativiteit aan deze panden en hun ruimtes.
Omdat alles met elkaar verbonden is, hoorde het volgens mij en in mijn beleving gewoon bij de eerdere archieven.
Het waren prachtige gebouwde en misschien zelfs wel verbouwde zolderkamers.
In principe hoog genoeg.
Overal boeken en daar hou ik van.
Ik heb altijd heel veel, vaak en graag gelezen.
We gingen naar een kamer links.
Daar zat de oudere mevrouw naar een groot televisiescherm te kijken.
Het viel me op dat het een moderne flatscreen was.
En eigenlijk veel te groot voor de kamer.
Tegelijkertijd merkte ik dat ik zelf ook veel te groot voor die kamer was.
Uiteindelijk stond ik met gebogen hoofd en de schouders strak tegen het plafond naar de televisie te kijken en te luisteren.
Gelijk toen ik de kamer binnenkwam hoorde en zag ik Simon Carmiggelt, de reeds jaren overleden beroemde Nederlandse schrijver een liedje zingen.
Ik vond het vreemd dat juist Carmiggelt een lied op TV zong en nog met mooie stem ook.
Bij leven was hij een gevierd schrijver van en vooral bekend door zijn dagelijkse ‘Kronkels’ in Het Parool.
Hij zong een mij welbekende tekst.
Een lied van Louis Davids of Koos Speenhoff.
De eerlijkheid gebied mij te bekennen dat ik nu niet meer weet van wie die tekst is, want ik weet niet meer welk lied hij zong.
Ik weet alleen dat ik aangenaam verrast was door zijn mooie warme zangstem die luid door de kamer schalde.
Ook is het mij niet bekend of Carmiggelt in het hier en nu goed en met mooie stem kon zingen.
Ik was dus ineens veel te groot voor die toch ruime en hoge bovenetage.
Daar stond ik dan verbaasd te zijn over de situatie waar ik me in bevond.
Zo stond ik dus een tijdje in die kamer naar de tv te kijken en te luisteren en opeens zag ik mezelf van buitenaf met mijn hoofd uit het dak stekend.
Dat was dus best wel even een vreemde gewaarwording.
Toch was ik niet echt verbaasd.
Het klopte wel.
Binnen was ineens te klein, dus moest ik wel naar buiten.
Als een vogel die zijn weg uit het ei vindt.
Een raar gezicht.
Een groot hoofd uit een toch hoog en groot huis.
De overkoepelende gedachte was: “Ik hoor hier niet meer thuis.”
Het is misschien naar en raar om te lezen, en ik bedoel het absoluut niet arrogant of vervelend, maar mijn gedachte was: “Ik ben te groot voor deze wereld geworden. Ik pas hier gewoon niet meer in.”
Het klinkt misschien beter in de volgende woorden: “Ik hoor hier niet meer bij. Dit is mijn wereld niet meer. Ik ben er uit gegroeid.”
Ik ben letterlijk uit mijn aardse kleren gegroeid.
Het is maar hoe je het bekijkt.
En zo voelt het ook al langer.
En ik ben absoluut de enige niet.
De laatste tijd ben ik meer mensen tegengekomen die zich op deze wereld in de derde dimensie gewoon niet meer thuisvoelen.
Deze droom liet het mij zeer aanschouwelijk zien.
Tot zover de droom met erdoorheen geweefd mijn eigen uitleg.
De korte versie is: “Ik mag/moet hier nog wel wat doen en daar werk ik aan.”
Geloof maar dat ik achter die documenten aan ga.
Middels deze droom weet ik weer wat meer en kan ik verder.
Jezus heeft mij dus middels een mooie droom inderdaad de weg gewezen.
Mooi hè.
Dat doet ie gewoon.
Tot zover deze illusie over het leven hier op aarde.
Hartelijke groet,
Dirk
