Stilstand is achteruitgang.
Is dat zo?
Volgens mij zijn hardlopers, doodlopers.
Iets er tussenin dan?
Sommige mensen zeggen 'doe iets.'
Weer anderen zeggen 'doe niets.'
Het scheelt maar een letter en toch is het een wereld van verschil.
In mijn donkerste uren en ik bijna tot niets in staat was, zei men vrolijk tegen mij: "Kom op Dirk, je moet wel tot actie overgaan."
En op zich hadden ze daar ook wel gelijk in, maar mijn antwoord was even helder als duidelijk als ongewenst: "Soms is geen actie de beste actie die je op dat moment kunt doen."
Iets niet doen is net zo goed een handeling als iets wel doen.
Alleen wordt dat wel doen in de huidige maatschappij verheerlijkt.
Iedereen moet steeds maar in beweging zijn en dat vooral ook blijven.
De hele dag door rennen we achter iets ongrijpbaars aan.
Denkend dat het zo hoort.
En de meesten hebben daar nog diploma's voor ook.
Ben je te dik, dan beweeg je te weinig en eet je te veel.
Het zal allemaal best, maar van dat bewegen val je niet blijvend af.
Daar is echt iets anders en meer voor nodig.
'Ja, maar je moet wel blijven bewegen, dat is goed voor een mens, anders vliegen de kilo's er weer aan.'
En dus krijgen alle dikke en te dikke mensen een nog groter schuldgevoel dat ze niets voorstellen en het allemaal niet goed doen.
Op televisie vertonen ze momenteel ook van die vreselijke afval programma's en een ervan draagt de afschuwelijk titel 'The biggest loser.'
Ik begrijp de grap wel.
Het gaat om afvallen.
Maar denken die TV goeroes nou echt dat de deelnemers/sters niet ook beseffen wat het in het Engels betekent?
Of zijn ze zo overmoedig dat ze het programma de titel hebben gegeven die het verdient, omdat ze de deelnemers/sters ook als losers zien.
Het gaat om afvallen.
Dan kan de afvaller/ster weer succesvol meedoen in de race om het grootste huis en de nieuwste auto aan te kunnen schaffen.
Inclusief bijbehorende hypotheken.
Zijn de banken ook weer blij.
Dat er mensen zijn die inmiddels de wanhoop nabij zijn en na alle afvalproducten al te hebben gebruikt nu echt denken dat dit misschien wel zal helpen, is wel duidelijk.
Dus onderwerpen ze zich aan het dril regime van veel te dunne gespierde scharminkels m/v die de deelnemers/sters regelmatig toeschreeuwen dat dit de laatste kans is en die moeten ze echt pakken.
Als ik zo dik zou zijn en mee zou doen aan zo'n programma, dan greep ik zo'n magermoot en ging ik er even op zitten.
Effe pletten.
Bij tegenspartelen zou ik dezelfde teksten toeschreeuwen.
Ik deug niet voor dat werk.
Ik ben in het vrolijke bezit van S5 en ben dus ongeschikt voor alle dril regimes en andere schreeuwlelijkerds die mij toe roepen dat ik iets moet doen.
En dan vooral al die zaken waar ik het nut niet van inzie.
Misschien wel omdat dat ook echt niks voor mij is.
En dat allemaal omdat we vooruitgang moeten boeken.
Ik boek ook vooruitgang.
Ja echt wel.
Maar dan op mijn manier en zeer beslist in mijn eigen tempo.
Ik zal een voorbeeld geven van mijn vooruitgang en in mijn eigen tempo wel te verstaan.
Het is een droom die ik ongeveer anderhalve week geleden droomde en die mij veel informatie en duidelijkheid verschaft heeft.
Even een kleine uitleg vooraf, want dat is nodig om de droom beter te begrijpen.
Samen met mijn vriend en collega Hans heb ik jarenlang de paint-in gedaan op feesten en partijen en beurzen en noem maar op.
De paint-in is een schilderworkshop.
Wij hebben samen heel lang geleden de kunstacademie met succes doorlopen.
Voor diegenen die dat nog niet wisten.
Het is en was de bedoeling dat de gasten op een dergelijke bijeenkomst zelf aan een viertal schilderijen zouden werken.
En dat deed men dus ook.
Wij, en dan met name Hans, begeleidden de kunstenaars voor één avond om er iets moois van te maken.
Het was meer mijn ding om de mensen tot schilderen aan te zetten en bezig te houden.
En de omstanders te entertainen, zodat ze bleven kijken.
Dat was een succes en we hebben er heel veel gedaan.
Maar omdat we ook nog op feesten andere rollen speelden en ook nog muziek maakten konden we niet alle paint-ins zelf doen en dus hadden we een aantal mensen die voor ons in konden vallen.
Een paar jaar geleden hebben Hans en ik besloten om ermee te stoppen en de spullen aan onze twee meest trouwe invalkrachten Willemien en Marie José over te doen.
Daar de vooruitgang stil is komen te staan is de klad er een beetje in gekomen, dus was ik blij dat ik een tijdje geleden de dames toch nog aan een paint-in heb kunnen helpen.
Nu de droom.
Ik droom in kleur.
Ik liep in de stromende regen richting Nijmegen.
Daar zou de paint-in plaatsvinden.
In mijn droom dan, want de bewuste paint-in zou in de buurt van Capelle aan de IJssel zijn.
Ik liep dus richting Nijmegen en auto's raasden aan alle kanten aan mij voorbij.
Het was dus best een gevaarlijke wandeling.
En zoals we dat vroeger geleerd hadden, liep ik keurig aan de linkerkant van de weg zodat de automobilisten mij goed zouden kunnen zien.
Maar toch reden de auto's en dan met name de vrachtwagens gevaarlijk midden op de smalle weg.
Het was een soort van Provinciale weg.
Ik moest regelmatig opzij springen om niet overreden te worden.
Dat ging een tijdje zo door tot ik dichter bij de brug kwam en het rustiger werd en toen liep ik opeens op de brug.
Op het fietspad, rechts van de brug.
Het regende nog steeds dat het goot.
Voor mijn optredens met De Muzikale Broers heb ik destijds speciaal rode gympies gekocht.
 |
| Mijn rode gympies. De kleur moet rood zijn, maar mijn telefoon is niet kleur betrouwbaar. Ik droeg daar tijdens optredens vaak paarse sokken in. Om het plaatje compleet te maken.
Deze rode gympies droeg ik in mijn handen mee.
In de stromende regen liep ik dus met mijn gymschoenen in mijn handen, op sokken door de plassen.
Het deerde me totaal niet.
Er waren nauwelijks mensen die naar me keken en als ze al naar me keken dan reden ze gewoon door.
Met lege ogen.
Het was een flinke brug over een brede rivier.
Op het fietspad waar ik liep was geen verkeer.
Ik liep daar alleen.
En ik liep gewoon door.
Gestaag in mijn eigen tempo.
Ondertussen had ik me een beetje zorgen lopen maken of ik wel op tijd zou komen, maar dat zwakte al snel af.
Op de een of andere manier wist ik dat ik op tijd zou zijn.
Ik maakte me ook niet echt zorgen over hoe ik thuis zou komen.
"Misschien kan Hans me thuis brengen?" dacht ik, maar ik besefte me dat hij er niet bij was die avond/dag.
We reden vroeger bijna altijd samen naar optredens toe en weer terug.
Vandaar.
"Misschien kan Cees me thuisbrengen, kan ik met hem meerijden?"
Maar Cees was er de laatste jaren toch al niet zo vaak meer bij, hij had zijn eigen specialisatie.
Bovendien besefte ik me ineens dat ik niet meer in Geldermalsen woonde, maar in het noorden des lands.
Ondertussen liep ik dus gestaag in mijn eigen tempo door.
Lekker rustig, ook al bleef het keihard regenen.
Die regen deerde me nog steeds geen ene moer.
Terwijl ik op de brug liep was het me al wel opgevallen dat de auto's niet meer reden, maar in een file stil stonden.
Ze kwamen absoluut geen millimeter meer vooruit.
Op de helft van de brug aangekomen, nog steeds met mijn rode gympen in mijn handen, zag ik waarom de auto's niet meer reden en niet verder konden.
Het tweede deel van de brug was sterk naar beneden gebogen en hing in het water.
Er waren zelfs een paar boten die eroverheen voeren.
Zonder problemen.
In de verte zag ik de oever aan de andere kant.
Ik liep gewoon door en toen ik bij het onder water gelopen deel van de brug kwam en ik voorzichtig doorliep, kwam de brug precies daar waar ik liep boven water.
Met leuning en al.
Zo kwam ik dus, ondanks de regen en het water, comfortabel en veilig aan de overkant.
Eenmaal aan de overkant gekomen was het opgehouden te regenen.
Of ik mijn gymschoenen weer aangedaan heb weet ik niet, maar dat maakte ook niet uit.
De overkant was geheel nieuw voor me en ik had geen idee welke kant ik op moest om bij de locatie van de paint-in te komen.
Ik besloot gewoon door te lopen.
Er op vertrouwend dat de Goddelijke leiding me ook nu weer daar zou brengen waar ik zijn moest.
En dat gebeurde dus ook.
Met een klein bewust ommetje omdat ik iets interessants dacht te herkennen, kwam ik heel snel op de plaats van bestemming.
Het zag er een beetje blokhutterig/popperig uit.
Maar zeker ook gezellig.
Ik was al lang droog, gelijk na de brug al.
Eenmaal binnen zag ik dat het niet de juiste zaal was.
Het was klein en stampvol.
Aan het plafond hingen allemaal fel gekleurde voorwerpen.
Van klompen tot aan poppetjes en mokken aan toe en nog veel meer.
Het leek wel een souvenirwinkeltje.
Achter een soort bar stond een redelijk vrolijke kerel (35 jaar of zo) met een theedoek over zijn schouder, bestellingen klaar te maken.
Ik vroeg hem naar de paint-in.
Hij was niet echt nors, ook niet onvriendelijk, hij had het gewoon druk.
Ik moest in de ruimte ernaast zijn, over het smalle bruggetje.
Daar was het.
Dat het een smal bruggetje was zag ik pas toen ik er voor stond.
"Dat is niet echt handig voor de spullen van de paint-in." dacht ik en liep over de smalle loopplank met leuning ernaast.
Die leuning liep aan het eind in de ander over, dus kon ik niet verder.
Maar ik pakte de leuning beet en deed hem open.
Over de hele lengte schoof die naar rechts, zodat ik erdoor kon.
Binnen zag ik gelijk de doeken op de ezels staan.
Ook de verf, kwasten en andere schildersbenodigdheden stonden keurig uitgestald.
De gasten konden gelijk beginnen.
Ik vond het toch nog wel een beetje een kleine ruimte, maar het ging.
Ook moest ik onder een hangend gordijn of kleed door.
En ik kwam gelijk Willemien tegen en we waren blij elkaar na zo'n lange tijd weer eens te zien.
Al snel veranderde ze in een andere vrouw met kort blond haar.
Niet iemand die ik kende.
Ze was niet van deze wereld, zal ik maar zeggen.
Wie ze wel was weet ik (nog) niet.
Het was een leuke ontmoeting.
Dat zeker en we praatten over van alles en nog wat en de droom was klaar.
Nu de betekenis.
Het schetst mijn levensfase van dit moment.
De constante regen en gevaarlijke auto's en vrachtwagens vertellen mij dat het een bijzonder emotionele fase in mijn leven geweest is.
Ik hoor er duidelijk niet bij.
Bij de maatschappij dan wel te verstaan.
Maar ik ga wel gewoon door in mijn eigen tempo.
De rode gympen die ik in mij handen hou, vertellen me dat ik de Aardse materie losgelaten heb, maar nog niet helemaal.
Want ik heb ze nog vast, klaar om definitief los te laten.
Rood staat voor de materie.
De huidige tijd laat zien dat de materiële wereld ophoudt te bestaan en dat symboliseren al die mensen in hun auto's die niet meer verder kunnen.
Langzaam maar zeker komen al die goedbedoelende mensen erachter dat de oude manier van leven in een maatschappij zoals we die eeuwen en eeuwen gewend geweest zijn, en die alleen maar in materie denkt en dus in vooruitgang, aan het veranderen is.
Er zijn vele voorbeelden van die veranderingen, maar die ga ik nu in dit blog niet opnoemen.
Ik loop door de plassen water van de brug af over de rivier en de brug komt onder mijn voeten omhoog.
Dat zegt mij dat ik tot rust gekomen ben en dat ik op mijn eigen kracht vertrouw.
Plus natuurlijk dat ik vertrouwen in de goddelijke leiding heb.
Eenmaal over de brug ben ik gelijk droog en vervolg ik mijn weg.
Even een kleine omweg, maar ik ben snel weer op het goede pad.
Alle problemen zijn opgelost.
Ik heb ook absoluut geen zorgen meer hoe ik thuis moet komen, want ik ben al thuis.
Veranderde Willemien in een engel?
Dat kan.
Eerst was ze het en opeens zag ze er heel anders uit.
Een intense vriendelijkheid, die hier op aarde bijna niet voorkomt.
Een serene uitstraling.
Het was en is goed.
Deze droom sluit exact aan op een kaartlegging van een paar weken geleden.
Daar ga ik nu even niet verder op in.
Geloof me maar.
Het is zo.
Op dit moment ben ik over de brug even de juiste richting aan het zoeken.
Dat lukt.
Met tact ende beleid.
Kalm aan, dan breekt het lijntje niet.
Tot slot nog even de gevaarlijke verkeerssituatie.
Die vertelt mij dat status en de maatschappij soms gevaarlijke momenten voor mij opleverden.
Door snel en adequaat te handelen, gewoon opzij springen dus, kon ik alle keren het vege lijf redden.
En gaandeweg werd het ook steeds gemakkelijker om mijn eigen weg te vinden en te volgen.
In mijn eigen tempo.
Status en functioneren binnen de huidige maatschappij zijn gewoon niet voor mij weggelegd.
Vooruitgang betekent voor mij dus niet dat ik meer status en meer geld verdien.
Dat is me gewoon nooit gelukt.
Wat ik ook probeerde.
Het was genoeg om te overleven.
Punt.
Dat weet ik al een tijdje en ik heb het geaccepteerd, al doet het soms echt nog wel pijn.
Voor mij is het best wel een teleurstelling dat ik mijn talenten alleen heb kunnen en mogen gebruiken om tot hier te komen.
Ik ben aan het eind van de rit gekomen.
Het wordt tijd om de brug helemaal over te steken.
Het zijn stappen die ik al lang aan het voorbereiden ben en waarvan ik weet dat het goed is.
Maak je geen zorgen.
Ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan.
Dood bestaat trouwens niet voor mij.
Het leven gaat eeuwig door, of je nu hier bent of daar aan de andere kant van de sluier.
Maar ik blijf nog even hier, al lonkt daar toch wel heel stevig.
Ik wil hier nog wel het een en ander doen.
Ook dat is vooruitgang.
Maar dan niet de vooruitgang waar alleen verzekeraars, de regering en banken wat aan hebben.
De echte vooruitgang kun je alleen IN jezelf vinden.
Laat je niet kapot maken en laat je niet begeleiden door wat voor soort specialisten dan ook.
Luister niet naar bevelen uitgekraamd door allerlei figuren die zelf geen leven hebben en dus het jouwe willen ondersneeuwen met hun eigen dwangneuroses.
Luister ook niet naar mij.
Luister alleen maar naar je eigen hart.
En naar dat van je lief naast je.
Tot de volgende illusie.
Groet Dirk
|
